Z opamiętaniem czy bez ?

Kiedyś myślałam, że żeby napisać książkę, trzeba odbyć ileś tam kursów (kreatywnego) pisania czy też zasięgnąć języka u tych, którzy już coś wydali. Teraz wiem, że żeby wydać książkę, trzeba ją po prostu napisać. Nawet znalezienie wydawcy, w erze samopublikowania się, stało się sprawą drugorzędną.

Uparłam się: z tego projektu będzie książka! Zajęło to bagatela 9 (dziewięć) lat, międzyczasie wyszło 15 (piętnaście) innych moich publikacji (esej, zbiór prac o wolontariacie, autofikcja oraz 12 opracowań klasyków literatury francuskiej). I to wszystko w ciągu ostatnich pięciu lat, przy dwóch ciążach, pięciu miesiącach w Afryce, jednym ślubie, i iluś tam różnych pracach. 

A skoro już o statystykach mowa, to w to lato mija właśnie mój jedenasty rok w Belgii i dziesiąty od rozstania z pierwszym mężem. Nie żebym to wydarzenie jakoś szczególnie rozpamiętywała – ale to właśnie ono leży u podstaw „uciekania” w słowo pisane, w twórczość. Nie zapominajmy, pisanie przecież wzięło się z samotności.

Nigdy nie zwątpiłam w moją twórczość. Nigdy nie padło pytanie „po co?” czy „kogo to przeczyta?” Zrobiłam, bo chciałam i miałam taką potrzebę, a przeczyta ten kto chce J

O czym? Pada często pytanie. Użyjmy metafory – nagle trzeba się przesiąść z automatycznej skrzyni biegów na ręczną. Bohaterka zaczyna sobie zadawać pytania typu: a dlaczego, a po co, a czy tak musi być, kim jestem, czego chcę ja ? Uprawia, zupełnie niespostrzeżenie, mindfullness – pełną obecność. Chce żyć świadomie, według własnych zasad. O drodze w głąb siebie, o zderzeniu się kilku światów (narzuconego, wyidealizowanego, prawdziwego, zmyślonego itd.), o odkrywaniu, o dorastaniu. Jest odzwierciedleniem rzeczywistości, w której wszyscy szukają, mają wątpliwości, walczą.

Napisana po polsku, zaklasyfikowana do gatunku „literatura kobieca”. I niech będzie kobieca, choć to nic nie znaczy. Ale zresztą to nie istotne. Ważne, że jest. Ważne, że może dotknąć ludzi.

Ważne by żyć, bez opamiętania.