Dla Elizy – o kawie i gofrach

Dziś poszłam sobie na kawę. I to nie na byle jaką, tylko na „Blue mountain Jamaica”, która jest według Męża najlepszą kawą na świecie. Robił on przez 6 lat w kawie, więc są podstawy by sądzić, że wie o czym mówi J

Kawa była pyszna.

Po kawie kupiłam sobie gofra. W tym kraju gofry są niby na każdym rogu ulicy, ale odkąd przeczytałam tekst Elizy, a było to rok temu, nabrały one dla mnie nowego znaczenia. A raczej możliwość ich zjedzenia w ilości nieprzyzwoitej o każdej porze dnia i nocy.

Eliza jest Francuzką zapoznaną w Islandii podczas jednego z moich wolontariatów. Zamieniła ona swoje małomieszczańskie życie na emigracje w miejsce, w którym na pierwszy rzut oka, absolutnie nic nie ma. Niczego oprócz zimna i dzikiej przyrody. Ale są też zwierzęta, spokój, czyste powietrze, gorące źródła, przestrzeń, pracowici i samowystarczalni ludzie, podejście zadaniowe. No i miłość jest. Parę lat temu, Eliza porzuciła wszystko, by dołączyć do swojego Islandczyka, i przybrać jego styl życia. Poprosiłam ją, by napisała o swojej motywacji, o tym, co ją w Islandii uwiodło, dlaczego chciała tam pojechać i dlaczego tam koniec końców wróciła. Pisała, że czuła się bardziej wyizolowana w dużym mieście, anonimowa w swoim mieszkaniu, pośród innych samotnych i zagubionych ludzi, niż w swojej nowej dolinie, gdzie, choć do najbliższej wioski ma 130 km, zna wszystkich dookoła. Powstał poruszający tekst, którego zakończenie brzmi:

Momentami zabiłabym dla gofra i seansu w kinie, ale przez większość czasu, po prostu się cieszę, że tu jestem.

Ja się cieszę, że dane mi było ją poznać.