cavajava

Wczoraj córcią z anginą opiekowała się pani A. Pani A. jest osobą ciepłą, historykiem z wykształcenia, krawcową z zamiłowania i panią do sprzątania z zawodu. Poleciła mi ją koleżanka. Córka od razu jej wpadła w ramiona, bo zła mama chciała jej zaadministrować antybiotyk. Podczas studiów, sama opiekowałam się dziećmi francuskich rodzin mieszkających w Warszawie, tudzież pod nią. Nie robiłam tego z pasji do dzieci, pieniądze były OK, no i była okazja do nawiązywania kontaktów, bo nieraz zdarzyło się że potem pracowałam na umowę-zlecenie w firmach ojców dzieci, głównie jako tłumacz/osoba do kontaktów z polskimi kontrahentami. Nie miałam żadnych kwalifikacji do opiekowania się tymi dziećmi, znajomość francuskiego i zdrowy rozsądek (oraz pewnie to że zabierałam dzieci z francuskiej szkoły na basen, ale to było też bardziej na podstawie dyspozycyjności i znajomości językowych niż pedagogicznych osiągnięć) wystarczyło, by ileś tam rodzin mi zaufało. Podkreślam to, bo dziś jestem mamą i do

Tak, wiem, nie pisałam od Ibizy, czyli od końca sierpnia, nie dlatego, że nie miałam o czym, lecz dlatego, że rzeczywistość (nie tylko moja) dostarcza dużo więcej niż jestem w stanie przetworzyć – i złego i dobrego. Większość to błahostki: ludzie się rodzą, zaciążają, rozwodzą, chorują, umierają; między czasie jakaś kariera, jakieś wakacje i jakieś transakcje kupna-sprzedaż. My też się cały czas doszkalamy (ja mam szkolenie z przeprowadzania korekty tekstu, dziennikarstwa dla uczących się angielskiego; uczę się niderlandzkiego), podróżujemy. Dziecko choruje mniej więcej raz w miesiącu. Ciągle robię różne rzeczy, choć lepiej byłoby powiedzieć próbuję robić i eliminuję. Ciągle się spotykam z ludźmi, różnymi ludźmi, chodzę do muzeum i do teatru. Książki się piszą, wolno, ale jednak. Czyli powolutku. Ale nie o tym chciałam (powyższe to tylko usprawiedliwianie się). Mimo kilku bardzo dobrych filmów i książek – nie starczyło sił na wzięcie się za pisanie. A może zabrakło po prostu inspirac