cavajava

Dzień. Zwykły, ni to dobry, ni zły. Za oknem zimno i mokro. Noc nie za specjalna, ale do tego już zdążyłam się przyzwyczaić. Idę w czasie lunchu na zajęcia z tańca, bo trzeba coś dla siebie zrobić. Ale choreografia nie za szczególna i nie wszyscy są obecni. Tańczę od niechcenia a tu nagle, jest, moja piosenka! Świat staje się piękny i magiczny. Inspirujący. Tak, jestem dokładnie tu gdzie powinnam być!  A potem, to już było tylko lepiej, bo od pana w stołówce dostałam dwa muffiny w cenie jednego J Morał tej historii taki, że nie dlatego że magii nie ma w danym momencie, to jej nie ma w ogóle czy też że jej zaraz nie będzie. Jak to się ładnie po francusku mówi: „la roue tourne”!

Warsztaty. Praca. Dom. Dzieci. Chorujące dzieci. Szkolenie. Pisanie. Wystawa. Przygotowania do. Brak snu. Nieustannie się uczę, na przykład tego jak być lepiej zorganizowanym. Bardziej przewidującym. Że angażowanie się w wszelakie kreatywne akcje wymaga kilkumiesięcznych przygotowań. Jednocześnie rewiduję swoje poglądy o literaturze: okazuje się, że można być i pisarzem i robić błędy. Poznaję ludzi, którzy są bardzo do mnie podobni: trochę zagubieni, szukający, walczący, starający się żyć ze swoich pasji lub przynajmniej łączyć kreatywność z nazwijmy to „przyziemną” pracą. Niemniej jednak cieszę się ze swoich małych rutyn, z należenia do czegoś większego ode mnie, z pączków afrykańskich i placków libańskich, z tańca w przerwie na lunch i wolności twórczej. Z przeżywania. Odkrywania. Realizowania.