cavajava

Po górach, zrobiliśmy sobie trzydniowy wypad nad ocean. Fajnie było zmienić scenerię i odkryć nowe miasto, Durban – aka Hindustan. Nie chodzi o to co w tym Durbanie jest, a czego nie ma, tylko znów – o nasze przeżywanie miasta. Oczywiście było za zimno na kąpiel w wodzie, i żadne z nas nie jest zapaleńcem sportów wodnych, szeroko tu praktykowanych, ale nie przeszkodziło nam to w doświadczaniu tego miasta. Spacery, zakupy, restauracje, gotowanie, kino („Gone girl” – dobre), jeden walking tour orientalny, panoramiczny widok ze szczytu stadionu (w 2010r. RPA gościła Mistrzostwa Świata Piłki Nożnej)…     Z „Dublińczyków” najbardziej mi się podobało posłowie, jednak (już to chyba mówiłam) nowelki to nie moja para kaloszy. Zamieniłam ich na bardzo ciekawie napisaną biografię J. D. Salingera, w stylu wielogłosowego wywiadu-rzeki J

Zostaliśmy w Pretorii trochę przyziemnymi sprawami (załatwianie wiz, kurowanie się…), ale czekając, wyciskamy z RPA to, co najlepsze; a czy to gepardzie centrum, mina diamentowa czy czerwony autobus hop-on hop-off, to nie ma to najmniejszego znaczenia. Grunt, że zwiedzamy gruntownie i ekstensywnie; no i, że nam się podoba J Mamy już na szczęście własny samochód, więc podróżowanie nabrało innego wymiaru. Oczywiście Mąż prowadzi, ani mi się śni to robić po lewej stronie. Bóg mu w dzieciach wynagrodzi J A więc po paru zajętych załatwianiem spraw bieżących dniach (ostatnio nam się codziennie coś zmienia, więc nierzadko jest tak, że rezerwujemy bilety a potem trzeba np. sprawę bo to bo tamto odkręcać), o kursach on-line czy o przygotowywaniu się do następnych projektach nie wspominając (o tym później), wylądowaliśmy w Smoczych Górach (Drakensberg). Dramatyczne krajobrazy, czyste powietrze, wycieczki po górach, kuchnia bardziej domowa, swoboda poruszania, … i znów jest inaczej i n

Dawno dawno temu pewien farmer w obronie swojego stada zabił gepardzią samicę. Osierociła ona dwa małe bezbronne gepardziątka, które wzięła z kolei pod swoją opiekę córka farmera – Ann. Tak powstało, zupełnie z prywatnej inicjatywy, gepardzie centrum pod Pretorią. Ann ma dziś 85 lat, jest krępą staruszką, która żwawo pogania personel, wciąż prowadzi jeepa i z pasją ratuje zwierzęta. Miejsce jest skrzyżowaniem pół otwartego zoo oraz centrum badawczego nad zwierzętami, głównie gepardami. Pracują tam – co ciekawe – głównie dziewczyny (wolontariuszki/stażystki), bo Ann twierdzi, że są bardziej matczyne. To zawsze podbudowujące widzieć, że istnieją inne modele życia niż 9-17. W centrum dowiadujemy się, że nieszkodliwie wyglądający ratel jest najbardziej niebezpiecznym zwierzęciem na świecie. I takie tam inne ciekawostki/anegdotki ze zwierzęcego życia J Spędzamy tam trzy godziny, na wycieczce są również cztery matki z czterema dorosłymi córkami – czyżby team-building? Bardzo

Wybraliśmy się na safari z Arturem i Kacprem. Kolejne safari nie wydawało mi się z początku jakimś super atrakcyjnym tematem, raczej chodziło o to, by dzień zapełnić. Ale okazało się, że self-drive (czyli sami sobie kierowcą i przewodnikiem) we własnym sosie był całkiem fajny J A słonie, żyrafy, zebry, nosorożce, hipopotami czy lwy (na wolności czy też pół wolności) – zawsze wzbudzają zachwyt połączony z wesołością! Cieszymy się jak dzieci gdy na „coś” się natykamy, są konkursy pod tytułem „kto pierwszy coś wypatrzy”, wygłupianie się do piosenek z początku lat 90’, a Kacper (lat 9) bezbłędnie rozróżnia zwierzęta, o których ja jeszcze pięć miesięcy temu w ogóle nie słyszałam… Zamiast być jakimś pasywno-konsumerskim dzieckiem z nastawieniem roszczeniowym, Kacper okazał się być bardzo ciekawym świata, otwartym, zatroskanym o własnego ojca („tata, ile masz na liczniku?”, „Tata, zatankuj”), aktywnym uczestnikiem wycieczki. Nie tylko więc zwierzęta robiły wrażenie

Chciałam tu przyjechać już jakiś czas temu, ale sama się nie odważyłam. W przeciwieństwie do takiej Ugandy, w której żywej duszy nie znaliśmy, w RPA jest/będzie „rodzinnie”: Mąż ma w Johannesburgu kolegę ze studiów, w Pretorii mamy Magdę i Artura (Magda jest siostrą stryjeczną mojego Byłego Męża), a do Kapsztadu dojadą teściowa z szwagierką. Jest więc z kim jeździć na weekendy czy iść do restauracji. Czy Południowa Afryka to Afryka? Dla wielu RPA to nie Afryka. Rzeczywiście super drogi, połączenia kolejowe (= brak korków oraz smogu), niższe ceny (bo zwiększona konkurencja), sklepy zaopatrzone tak, że się w głowie przewraca, zachodnia architektura w miastach, fakt, że Biały człowiek nie wzbudza na ulicach wszechogarniającej ciekawości mogłyby to stwierdzenie podtrzymać. Z drugiej strony, slumsy i utrzymujący się pewien poziom zagrożenia przypominają o tym, że droga to tych, nazwijmy to, osiągnięć rozwoju, łatwa nie była/jest i kosztowała wiele krwi. Jesteśmy w Pretorii, inacze